Kev Kev
Üye
2020 mart ayıyla birlikte hayatımıza giren virüsle hepimiz 1 yıldır evdeyiz. Genel olarak aynı şehirde olduğumuz insanlarla görüşmek zaten zorken benim gibi arkadaşlarınız şehir dışında yaşıyorsa durum daha da yalnızlığı tetikleyen bir duruma dönüşüyor. Son zamanlarda düzensiz bir şekilde mood düşüşü ve gereksiz yükselişleri gerçekten beni bile rahatsız etmeye başladı (çevrem zaten genel rahatsız bu durumdan). Normal koşullarda bir şeylerle oyalanıp dışarı çıktığım için bu durum gözüme bu kadar batmamıştı ama artık sürekli kendim ve kendimle kaldığım için rahatsızlık duyuyorum. Aynı durumları yaşayan sorunlarla tam olarak başa çıkamayan genelde geçiştirip yük içinde kalan tek insanın ben olduğunu sanmıyorum. Sorunun tam olarak ne olduğunu nerden başladığını anlayamamamla birlikte arkadaşımdan destek almaya karar verdim. Şu güzel şeyleri farkettim...
Ben yalnız hissediyorum evet. İnsanların bana davranışlarından büyük üzüntüler duyuyorum...insanlar bana zarar vermedi bir şeyler yapmadılar onlar işlerine gittiler online derslerine girdiler çevrelerine vakitler ayırdılar. Ben sorunun benim beklentilerimden kaynaklandığını bir türlü göremedim. Sevdiğinizi sevildiğinizi hissettiğiniz ortamlarda ilişkilerde kişilerde üzülmeye devam ediyor yalnız hissediyorsanız ve sürekli bunu yaşamaya devam ediyorsanız benim gibi beklentilerinizin fazlalığını muhtemelen görmüyorsunuzdur. İnsanlara farketmeden yüklediğim ağır beklentiler yükler gerçekleşmediğinde -ki gerçekleşmiyor olması bi' tık mutlu etti farkındalığım açısından- kendimi çok yalnız, anlaşılmaz, boş ve anlamsız hissettim. Kimse sizin gibi olmak zorunda değil bu durumda anlaşılmamanız ya da anlamamanız kimseyi kötü ya da suçlu kılmaz. Bardak insanı fincan insanından sürahi dolusu su bekleyemez. Sizin kendinize veremediğiniz değeri size zaten bunu verebilecek kişilikte olmayan insanlardan beklemeniz yıkım, anlaşılmamak ve yalnızlık hissi getirecektir. Bunu yaptım...istediğimi verebilecek kişilikte olmayan insanlardan fazlasını bekledim ve ben yalnız hissettim... Nasıl çevrenizdeki insanlar sizi huylarınızla davranış hareketlerinizle kişiliğinizle sizi bir birey olarak kabul edebiliyor ve fazlasını beklemiyorsa siz de bunu onlara yapmayın. Beklentilerinizin geçekleşmediğinden çok geçekleştiği yerlere bakın çevrenizi arkadaşını sevgilinizi ailenizi abla abi kardeşlerinizi böyle bilin kabul edin. Kimse sizin beklentilerinizi karşılamak zorunda değil bunun yanında zaten karşılayabilecek güce sahip değilse sizin suçlu olarak görmeniz de size hak değildir. Kendinize verdiğiniz sözleri tutmuyor kendinizde olan beklentileri gerçekleştiremiyorsanız önce kendiniz dinleyin anlayın. Belki aslında bu sözü tutamayacaksınız belki bu beklenti olmayacak ve sadece kendinizi üzeceksiniz...ne kendinize ne enerjinize ne çevrenize bu kadar yüklenmeyin.
Çevrenizde yakınınızda insan olmayabilir olanlar da sizi anlamıyor sizin gibi düşünmüyor olabilir. Kimse doğru düzgün evden çıkamıyor çıkmak istemiyor insanlar aynı evde kaldığı bireylerin sağlığından ve kendi sağlığından zaten korkuyor. Arkadaşım başka şehirde olduğundan evde olan ben bu yalnızlık ve anlamsız depresyonumu meşgul olarak atlatmaya çalışıyorum. Ben yerinde durdukça boş boş oturdukça yorulan bir insan olduğum için oyun oynuyorum dikiş nakış yapıyorum resim çiziyorum makyaj yapmayı öğreniyorum yemek temizlik yapıyorum falan. Elbette burda olan arkadaşım da var biraz benim üşenmem onun da üşenmesi sonucu evdeyim yani böyle. Kendinizi düşüncelerinizle yalnız bırakmayın bi iş yaparken ya da boş boş otururken podcast dinleyin video izleyin dizi film belgesel vs. Ve ayrıca müzik listenizi lütfen benim gibi depresif enerji patlaması aşılayan şeylerle doldurmayın iyi hissettiren şeyler dinlemeye çalışın. Kendimin iyi arkadaşı olmaya kendimi sevmeye çalışıyorum...kendinize çevrenize ana gibi davranın ve mutlu kalın yakşamlar
Ben yalnız hissediyorum evet. İnsanların bana davranışlarından büyük üzüntüler duyuyorum...insanlar bana zarar vermedi bir şeyler yapmadılar onlar işlerine gittiler online derslerine girdiler çevrelerine vakitler ayırdılar. Ben sorunun benim beklentilerimden kaynaklandığını bir türlü göremedim. Sevdiğinizi sevildiğinizi hissettiğiniz ortamlarda ilişkilerde kişilerde üzülmeye devam ediyor yalnız hissediyorsanız ve sürekli bunu yaşamaya devam ediyorsanız benim gibi beklentilerinizin fazlalığını muhtemelen görmüyorsunuzdur. İnsanlara farketmeden yüklediğim ağır beklentiler yükler gerçekleşmediğinde -ki gerçekleşmiyor olması bi' tık mutlu etti farkındalığım açısından- kendimi çok yalnız, anlaşılmaz, boş ve anlamsız hissettim. Kimse sizin gibi olmak zorunda değil bu durumda anlaşılmamanız ya da anlamamanız kimseyi kötü ya da suçlu kılmaz. Bardak insanı fincan insanından sürahi dolusu su bekleyemez. Sizin kendinize veremediğiniz değeri size zaten bunu verebilecek kişilikte olmayan insanlardan beklemeniz yıkım, anlaşılmamak ve yalnızlık hissi getirecektir. Bunu yaptım...istediğimi verebilecek kişilikte olmayan insanlardan fazlasını bekledim ve ben yalnız hissettim... Nasıl çevrenizdeki insanlar sizi huylarınızla davranış hareketlerinizle kişiliğinizle sizi bir birey olarak kabul edebiliyor ve fazlasını beklemiyorsa siz de bunu onlara yapmayın. Beklentilerinizin geçekleşmediğinden çok geçekleştiği yerlere bakın çevrenizi arkadaşını sevgilinizi ailenizi abla abi kardeşlerinizi böyle bilin kabul edin. Kimse sizin beklentilerinizi karşılamak zorunda değil bunun yanında zaten karşılayabilecek güce sahip değilse sizin suçlu olarak görmeniz de size hak değildir. Kendinize verdiğiniz sözleri tutmuyor kendinizde olan beklentileri gerçekleştiremiyorsanız önce kendiniz dinleyin anlayın. Belki aslında bu sözü tutamayacaksınız belki bu beklenti olmayacak ve sadece kendinizi üzeceksiniz...ne kendinize ne enerjinize ne çevrenize bu kadar yüklenmeyin.
Çevrenizde yakınınızda insan olmayabilir olanlar da sizi anlamıyor sizin gibi düşünmüyor olabilir. Kimse doğru düzgün evden çıkamıyor çıkmak istemiyor insanlar aynı evde kaldığı bireylerin sağlığından ve kendi sağlığından zaten korkuyor. Arkadaşım başka şehirde olduğundan evde olan ben bu yalnızlık ve anlamsız depresyonumu meşgul olarak atlatmaya çalışıyorum. Ben yerinde durdukça boş boş oturdukça yorulan bir insan olduğum için oyun oynuyorum dikiş nakış yapıyorum resim çiziyorum makyaj yapmayı öğreniyorum yemek temizlik yapıyorum falan. Elbette burda olan arkadaşım da var biraz benim üşenmem onun da üşenmesi sonucu evdeyim yani böyle. Kendinizi düşüncelerinizle yalnız bırakmayın bi iş yaparken ya da boş boş otururken podcast dinleyin video izleyin dizi film belgesel vs. Ve ayrıca müzik listenizi lütfen benim gibi depresif enerji patlaması aşılayan şeylerle doldurmayın iyi hissettiren şeyler dinlemeye çalışın. Kendimin iyi arkadaşı olmaya kendimi sevmeye çalışıyorum...kendinize çevrenize ana gibi davranın ve mutlu kalın yakşamlar
Son düzenleme:
