İçindeki potansiyel, Yeşeren bir umut.

Kasvetli, yükselen bir vizyon görüyorum,
Çocuklar, karanlık oyunlar oynarken kayboluyor.
Işıldayan bir göz, kıyamete açılan kapıyı gösteriyor.
Kapı gıcırdayarak ama asaletle açılıyor.

Gerçekliğin bu versiyonunda,
Bir ışık, yıldızların arasından,
Kayıp geçiyor, göz kamaştırıyor.
Etrafımdaki duvarlar, daralıp genişliyor.

Hastalıklı fantezilerim,
Beynimdeki ajanlar misali,
Kucak açıyor bana.
Çünkü kötülük, seni kollarında tutuyor.

Ah, göremiyor musun,
Işığının azaldığını görmüyor musun?
Gözlerin mi bağlı acaba?
Görmek mi istemiyorsun yoksa?

Gece iblisler öfkelenir ve seslenirler.
"Kendi yarattığından daha derin bir delilik olamaz." diye.

Gördüğüm vizyonlar,
Utancımın bıçaklarını bileyip
Beni kırbaçlıyorlar, acımaksızın.

Koridordan gelen tıslama sesleri,
Kan çanağına dönmüş gözler
Bakıyor, hangi tohumlar ekiliyor?
Kan kırmızısı bu güç oyunundan
Kim sağ çıkacak?
Kimler hatırlanacak?
Kimlerin adı bilinecek?

Aldatmaca tüm bunlar,
Gerçeklik tamamen bir yanılgı.
Amon, bir ikiyüzlülük ağında.

Yükselen bir özgürlük,
Ve merak duygusu hakim.
Gördüğüm bu güç,
Her zaman içimizdeydi.
Derinlerdeydi. Saklıydı,
"Karanlıktaki Işıkta".

İçimde yerinde duramayan,
Açığa çıkarılmayı bekleyen,
Arsız gücü hissedebiliyorum.
Sonunda her şey netleştiğinde,
Kararları bizler vereceğiz.
Daha da derine çekiliyorum.

Bu eski ve tozlu gerçeklikte,
Tüm bu boş mekanlarda,
Bu boş, büyülenmiş gizemli "köy".
Gardiyanı olduğumuz,
Yaşayanların özgür oldukları yer.

Sahip olduğum bu potansiyel.
Şimdilerde benim yeni gerçekliğim.
Umut, şimdi içimde yeşeriyor.