Vedalar
Vedalar, antik Hindistan'daki kadim yazmalardır. Sanskrit edebiyatının ve Hintlilerin kutsal kitaplarının bilinen en eski yazmalarıdır. Eski Hint rahiplerinin dini törenlerde kullandıkları el kitaplarının toplamıdır. Hinduizm dinine inananlar için kutsaldırlar ve yine bu dine inananlar için açığa çıkmış bilgidirler. Veda kelimesi bilgi manasına gelir ve ingilizce farkında olmak manasına gelen wit sözcüğüyle aynı kökene sahiptir. Hindular vedaların "yazarı olmayan" ya da "insanüstü" ve "açığa çıkmış bilgi" olduklarını düşünürler. Birçok Hindu, Vedaların yaratılışın başından beri var olduğuna inanır. Vedaların en yeni bölümleri yaklaşık M.Ö. 500 senesi civarında ortaya çıkmışken, en eski metin (RigVeda) yaklaşık M.Ö. 1500 yıllarına aittir. Fakat birçok Hint bilimciye göre metinler yazılmadan önce uzunca bir süre devam eden bir sözel gelenek mevcuttu.
Vedalar 4 ana bölüme ayrılır:
1- Samhitalar
2- Brahmanalar
3- Aranyakalar
4- Upanişadlar
Brahmanalarda dini törenlerin özellikleri ve sembolik manaları anlatılır, kurbanlar ile kurbanların değerleri hakkında yazılar yazılıdır.
Aranyakalarda artık ritüelizm değil tamamen sembolik anlamlar açıklanmaya başlanır. Orman metinleri. Simgeler ile meditasyon yöntemleri de yer alır.
Upanişadlarda gizli öğretiler, bilgi aracılığıyla kurtuluşa erme. Felsefe adına en fazla bilgi bu bölümdedir. Aranyakalarda ve Upanişadlar daha felsefi ve mistik yapıdadır, anlaşılması mantralara göre çok daha kolay olduğundan "Vedaların en önemli bölümleri, zirvesi" kabul edilir ve Hint felsefesi konusunda en önemli kaynaklardan biridir.
Samhitalar ise Tanrılar için yazılmış ilahiler ve duaları barındırır. İlahi, sihir, melodi ve kurban bilgisini içerir.
Samhitalardan en eskisi olan Rig-Veda'da doğa güçlerinin kişileştirilmesi olan Tanrılara ilahiler vardır, anlatımlar üzeri kapalı yoğun sembolizmle bezenmiştir ve anlaşılmasının oldukça zor olduğu kabul edilir. Rig-veda'da, hayatın anlamına, evrenin başlangıcına ilişkin felsefi çıkarımlar da bulunmaktadır.
Samhitalar kendi içerisinde dörde ayrılabilir:
1- RigVeda; İlahi bilgisini içerir. Bu bölümdeki bazı bölümlerin 10 bin senelik olup Osiris efsanesinden bile eski olduğu düşünülmektedir, Güneş-Tanrı’ya söylenen ilahilerde sembol olarak “Her Şeyi Gören Göz” yer almıştır.
Samhitalardan en değerlisi ve en eskisi olan Rig-Veda'da doğa güçlerinin kişileştirilmesi olan Tanrılara tazim için yazılmış 1017 ilahi vardır, her ilahi 10 kadar âyetten oluşur, bunların ayrı bir edebî vezni olduğu için yüksek sesle okunur, anlatımlar üzeri kapalı yoğun sembolizmle bezenmiştir ve anlaşılmasının oldukça zor olduğu kabul edilir, Rig-veda'da, hayatın anlamına, evrenin başlangıcına ilişkin felsefi çıkarımlar da bulunmaktadır:
"Önce ne varlık vardı ne de yokluk, ne hava vardı ne de ötedeki gökyüzü, neydi onu saran? Neredeydi? Kimin himayesindeydi?
Orada mıydı, derinliklerine ulaşılamaz engin Umman? Ölüm de yoktu o zaman, ölümsüzlük de. Geceye ya da gündüze ait olan herhangi bir belirti yoktu, Tek olan soluk olmadan soluyordu kendi iç gücüyle, bundan başka da hiçbir şey yoktu.
Karanlık vardı, her şeyi saran bir karanlık, ve her şey ayrışmamış haldeki Ummandı o zaman, boşluğun sakladığı o, gayrete geldi ve var oldu.
Başlangıçta ilahi aşk meydana geldi, Gönül’ün ilksel tohum hücresini oluşturdu, Rişiler gönüllerinde araştırma yaparak keşfettiler varlığın yokluktaki bağlantısını.
Belli belirsiz bir çizgi varlığı gayri varlıktan kesip ayırdı..."
(Rig-Veda 10:129)
2- AtharvaVeda; dinî ayin ve törenlerde okunan dua ve yakarışları ihtiva eder, 730 ilahiden oluşur. Kozmik, mistik parçalar ve büyü ile ilgili dualar vardır.
3- SamaVeda; melodiler vedasıdır. Kurban esnasında rahipler bu ilahileri okurlar.
4- YacurVeda; Kurban ile ilgili sözler ve dualar bulunmaktadır, bir kısmı nesir, bir kısmı da manzum olarak yazılmıştır. Kurban esnasında alçak sesle okunur.
Vedalar, antik Hindistan'daki kadim yazmalardır. Sanskrit edebiyatının ve Hintlilerin kutsal kitaplarının bilinen en eski yazmalarıdır. Eski Hint rahiplerinin dini törenlerde kullandıkları el kitaplarının toplamıdır. Hinduizm dinine inananlar için kutsaldırlar ve yine bu dine inananlar için açığa çıkmış bilgidirler. Veda kelimesi bilgi manasına gelir ve ingilizce farkında olmak manasına gelen wit sözcüğüyle aynı kökene sahiptir. Hindular vedaların "yazarı olmayan" ya da "insanüstü" ve "açığa çıkmış bilgi" olduklarını düşünürler. Birçok Hindu, Vedaların yaratılışın başından beri var olduğuna inanır. Vedaların en yeni bölümleri yaklaşık M.Ö. 500 senesi civarında ortaya çıkmışken, en eski metin (RigVeda) yaklaşık M.Ö. 1500 yıllarına aittir. Fakat birçok Hint bilimciye göre metinler yazılmadan önce uzunca bir süre devam eden bir sözel gelenek mevcuttu.
Vedalar 4 ana bölüme ayrılır:
1- Samhitalar
2- Brahmanalar
3- Aranyakalar
4- Upanişadlar
Brahmanalarda dini törenlerin özellikleri ve sembolik manaları anlatılır, kurbanlar ile kurbanların değerleri hakkında yazılar yazılıdır.
Aranyakalarda artık ritüelizm değil tamamen sembolik anlamlar açıklanmaya başlanır. Orman metinleri. Simgeler ile meditasyon yöntemleri de yer alır.
Upanişadlarda gizli öğretiler, bilgi aracılığıyla kurtuluşa erme. Felsefe adına en fazla bilgi bu bölümdedir. Aranyakalarda ve Upanişadlar daha felsefi ve mistik yapıdadır, anlaşılması mantralara göre çok daha kolay olduğundan "Vedaların en önemli bölümleri, zirvesi" kabul edilir ve Hint felsefesi konusunda en önemli kaynaklardan biridir.
Samhitalar ise Tanrılar için yazılmış ilahiler ve duaları barındırır. İlahi, sihir, melodi ve kurban bilgisini içerir.
Samhitalardan en eskisi olan Rig-Veda'da doğa güçlerinin kişileştirilmesi olan Tanrılara ilahiler vardır, anlatımlar üzeri kapalı yoğun sembolizmle bezenmiştir ve anlaşılmasının oldukça zor olduğu kabul edilir. Rig-veda'da, hayatın anlamına, evrenin başlangıcına ilişkin felsefi çıkarımlar da bulunmaktadır.
Samhitalar kendi içerisinde dörde ayrılabilir:
1- RigVeda; İlahi bilgisini içerir. Bu bölümdeki bazı bölümlerin 10 bin senelik olup Osiris efsanesinden bile eski olduğu düşünülmektedir, Güneş-Tanrı’ya söylenen ilahilerde sembol olarak “Her Şeyi Gören Göz” yer almıştır.
Samhitalardan en değerlisi ve en eskisi olan Rig-Veda'da doğa güçlerinin kişileştirilmesi olan Tanrılara tazim için yazılmış 1017 ilahi vardır, her ilahi 10 kadar âyetten oluşur, bunların ayrı bir edebî vezni olduğu için yüksek sesle okunur, anlatımlar üzeri kapalı yoğun sembolizmle bezenmiştir ve anlaşılmasının oldukça zor olduğu kabul edilir, Rig-veda'da, hayatın anlamına, evrenin başlangıcına ilişkin felsefi çıkarımlar da bulunmaktadır:
"Önce ne varlık vardı ne de yokluk, ne hava vardı ne de ötedeki gökyüzü, neydi onu saran? Neredeydi? Kimin himayesindeydi?
Orada mıydı, derinliklerine ulaşılamaz engin Umman? Ölüm de yoktu o zaman, ölümsüzlük de. Geceye ya da gündüze ait olan herhangi bir belirti yoktu, Tek olan soluk olmadan soluyordu kendi iç gücüyle, bundan başka da hiçbir şey yoktu.
Karanlık vardı, her şeyi saran bir karanlık, ve her şey ayrışmamış haldeki Ummandı o zaman, boşluğun sakladığı o, gayrete geldi ve var oldu.
Başlangıçta ilahi aşk meydana geldi, Gönül’ün ilksel tohum hücresini oluşturdu, Rişiler gönüllerinde araştırma yaparak keşfettiler varlığın yokluktaki bağlantısını.
Belli belirsiz bir çizgi varlığı gayri varlıktan kesip ayırdı..."
(Rig-Veda 10:129)
2- AtharvaVeda; dinî ayin ve törenlerde okunan dua ve yakarışları ihtiva eder, 730 ilahiden oluşur. Kozmik, mistik parçalar ve büyü ile ilgili dualar vardır.
3- SamaVeda; melodiler vedasıdır. Kurban esnasında rahipler bu ilahileri okurlar.
4- YacurVeda; Kurban ile ilgili sözler ve dualar bulunmaktadır, bir kısmı nesir, bir kısmı da manzum olarak yazılmıştır. Kurban esnasında alçak sesle okunur.
Ekli dosyalar
-
1557792436324.png